DAF FT CF85.410 to typowy ciężki pojazd kompaktowy. Ciągniki i samochody ciężarowe tej klasy mają niżej zawieszone i mniej przestronne szoferki od kabin pojazdów klasy "królewskiej" (np. DAF XF105, Scania R, MAN TGX czy Volvo FH).

Niska sypialna kabina DAF-a należy do najlepszych w swojej klasie, choć nie w kategorii przestronności. Solidne, estetyczne wykończenie sprawia, że nawet wielogodzinne przebywanie w tej niedużej przestrzeni nie irytuje. Na pochwałę zasługują m.in. dobrze leżąca w dłoniach kierownica o grubym wieńcu, obite przyjemną w dotyku tapicerką, pneumatycznie regulowane i amortyzowane fotele, dźwignia hamulca postojowego na kokpicie, dwie spore, wygumowane półki na drobiazgi oraz dzielone szyby boczne. Uchylając je nawet przy pełnej prędkości, strumień powietrza dostającego się do wnętrza nie jest nieprzyjemnie silny i głośny. Spasowanie detali w szoferce jest bez zarzutu. Niezależnie czy jedziemy po "krajówce" o w miarę gładkiej nawierzchni, drodze technicznej w kopalni, czy placu budowy w kabinie CF nic nie skrzypi i nie stuka. Szczególnie na budowie, gdzie najłatwiej uszkodzić szoferkę, przydaje się kamera pokazująca obraz po prawej stronie kabiny.

Wady? Kolumna kierownicy mogłaby mieć większy zakres regulacji, większe powinny być też osłony przeciwsłoneczne i zegary.

To denerwuje, gdy zjeżdżasz z budowy: zewnętrzny schowek po lewej stronie kabiny jest za mały, trudno upchnąć w nim zabrudzone, grube robocze ubrania i wysokie obuwie, których nie chcesz zabierać do środka szoferki. Poza tym trudno się do czegoś przyczepić. Klamki drzwi umieszczone są nisko, a dobrze oświetlające drogę ksenonowe reflektory mają bardzo odporne na uszkodzenia mechaniczne lexanowe klosze - nie ma więc obaw o rozbicie lamp kamieniem, który wyskoczy spod koła poprzedzającego cię pojazdu. Plusem jest też kilkuczęściowy podest zakabinowy. W razie awarii znacznie łatwiej dostać się do uszkodzonego podzespołu.

410 KM uzyskiwanych z 12,9-litrowego sześciocylindrowego silnika (inne wersje mocy tego motoru w CF mają 360, 460 i 510 KM) to nie jest moc, która w dzisiejszych czasach robi wrażenie. W praktyce jednak w zupełności wystarcza do efektywnego napędzania pojazdu. Lekki i niski pojazd w zestawie z opływową naczepą Stas TPX 7,6 zaskakująco swobodnie wdrapuje się na wzniesienia, sprawnie i szybko przyspiesza. Silnik o dużej pojemności jest przy tym elastyczny, bez marudzenia solidnie ciągnie od 1.000 obr./min przy pełnym obciążeniu. Wydaje przy tym stłumiony, przyjemny dla ucha dźwięk, który nawet w najcięższych dla motoru momentach nie staje się zbyt natarczywy. Do szesnastostopniowej skrzyni biegów trudno mieć większe zastrzeżenia. Przełożenia mają odpowiednią długość, wybiera się je prawie tak łatwo jak w Scanii, a skok lewarka jest krótki.

Testowa naczepa Stas TPX 7,6 to jedna z droższych, ale też najbardziej zaawansowanych technologicznie wywrotek na rynku. W jej konstrukcji dominuje aluminium, dlatego waży zaledwie ok. 4.700 kg (typowe naczepy wywrotki ze stalową muldą ważą ok. 6.000 kg). Niska masa własna w połączeniu z aerodynamicznym kształtem daje wymierne korzyści. Testowy DAF ze "stasiem", niezależnie od obciążenia, spalał ok. 2 l ON na 100 km mniej niż w zestawie z typowymi naczepami wywrotkami.

TPX 7,6 wyróżnia się dużą łatwością rozładunku, co wynika ze specyficznej konstrukcji rynny, węższej z przodu i szerszej w tylnej części. Na pochwałę zasługuje też ściana tylna z charakterystycznym wygięciem na zewnątrz (zabezpiecza to ścianę przed odkształceniem przy transporcie np. dużych kamieni) oraz prosty i szybki w obsłudze ręczny mechanizm roz- i zasuwania plandeki Cramaro.

Elastyczny silnik.

Starannie wykończona szoferka.

Wysoki komfort jazdy.

Dzielony podest zakabinowy.

Mały schowek dostępny z zewnątrz.

Niewielki zakres regulacji kolumny kierownicy.

Nieduże zegary w desce rozdzielczej.

Za małe osłony przeciwsłoneczne.